دوباره تهران میدان فردوسی

دوباره رسیدم تهران 

تو میدون فردوسی کسی منتظرم نبود جز راننده تپسی که قبلش خودم خبرش کرده بودم

به ایمان زدم چطوری و دوباره چند تا قلمبه رد و بدل کردیم و دیگه از زندگیم انداحتمش بیرون. پرا زودتر این کار رو نکرده بودم؟ چون تنها کسی بود که گاهی صبح ها بهش می گفتم چطوری و پیامم 2 تا تیک می خورد و جواب می گرفتم.

هاهاهاها ادمها حتی برای یک احوال پرسی ساده هم تنهایند.

من شریک زندگی نمی خوام انگار

من یک هم صحبت می خوام یکی که باشه و دو تا کلمه چرت و پرت به هم بگیم و بریم پی کارمون ولی خوب انگار پیدا نمی شه. 

چرا تو اشناها زیاد هست ولی غریبه نه

خوب بی خیال

اون هم دیشب با مامان و باباش اون رو اشنا کرد امروز هم با عباس

خدا رو شکر امیدوارم سر و سامان بگیره

نمی دونم چرا هیچی برام جدی نیست؟ چرا نمی تونم چیزی رو جدی بگیرم همه چی برم مسخره است خیلی سطحی و مسخره

خوب بگذریم 

اینم از مهر 7

بهتره پا شم برم نمازمو بخونم

راستی بچه سوم علی هم بدنیا اومد یک پسر. امیدوارم زنش حالش خوب باشه.

2 روز پیش هم اصفهان بودم هم خونه علی هم ارزو خیلی خوب بود و خوش گذشت. چقدر پدر و مادر خوبند چقدر از صمیم قلب بی منت تلاش می کنند تا تو خوشحال باشی

تا کی افتخار و سعادت استفاده از نعمت بودنشون رو خواهم داشت نمی دونم ولی اگر نباشم دیگه چقدر تنها خواهم بود. تقریبا هیچ عشقی و محبت بی منتی نسیبم نخواهد شد حالا هر قدر که بگم نفسم به اون بنده ولی بهتر می دونم که اول و اخر همه چی مامان بابان و بسسسسسسسسسسسسس

خدایا خودت حفظشون کن و کمکم کن فرزند لایقی و خلفی براشون باشم.

دوستت دارم خدا تو هیچ وقت منو تنها نگذار