فرا تر از بودن ( کریستین بوبن )

این روزها مشغول خواندن کتبی هستم که زینب از نمایشگاه کتاب خرید و خیلی تعریفش را کرد و من را حسابی برانگیخت که حتما بخونمش و من واقعا از این تشویقش نهایت تشکر را دارم چون فوق العاده است این کتاب :

"هجده اثر از کریستین بوبن، ‌ترجمه سید حبیب گوهری راد، انتشارات رادمهر، چاپ اول بهار ‌1385 ، 2800 تومان."

دوست دارم قسمتی از اولین اثرش تحت عنوان "فراتر از بودن" را برای همتون بگذارم شاید برای شما هم آموزنده باشد برای من که فوق العاده بود.

. . .

هیچ وقت نتوانستم کوچک ترین انتقادی را نسبت به تو تحمل کنم. من کمترین بی محلی نسبت به تو را فراموش نمی کنم،‌و در دلم باقی می ماند؛ مانند ورطه ای میان من و کسانی که یک روز، حتی فقط یک بار، نسبت به تو شک کرده باشند....

این شیوه عشق ورزیدن است، و تنها شیوه ی عشق ورزیدنی که بلد هستم؛ و این به معنای آن نیست که تو بی عیب و نقصی، و نیز به معنای آن نیست که تو یک قدیسه ای:

قدیسه ای وجود ندارد... این را حتی قدیسه ها هم می گویند.

وقتی همه جا تاریک است، گاه یک پری در تاریکی،‌سرچشمه ای به موجود می آورد: نیمی نور و نیمی پری.

از تو جز خوبی ،‌هیچ چیز سرچشمه نگرفته است. شگفت انگیزتر این که حتی اگر به من بدی می کیردی،‌این بدی در همان لحظه به خوبی تبدیل می شد.

اعتراف می کنم که تو باعث شدی من بیماری بزرگ حسادت را تجربه کنم...

هیچ چیز دیگری، جز حسادت به عشق شبیه نیست و در عین حال، هیچ چیز دیگری با آن در تضاد نیست.

انسان حسود خیال می کند که با اشک ها و فریادهایش می تواند عمق عشق خود را ابراز کند، اما نمی داند که با این کار تنها خودخواهی دیرینه اش را که در وجود هر کس وجود دارد، ابراز می دارد. هرگز در حسادت سه فرد و یا دو نفر وجود ندارد. ناگهان تنها یک فرد در معرض همهمه ی عشق جنون امیز قرار می گیرد:

من تو را دوست دارم، پس به من مدیونی.

من تو را دوست دارم...

پس من به تو وابسته ام و تو از طریق این وابستگی به من متصل هستی؛ بنابراین تو وابسته ی وابستگی  من هستی و باید در همه ی زمینه ها مرا ارضاء کنی و چون این کار را نمی کنی،‌من به خاطر همه چیز و هیچ چیز از تو دلگیر هستم؛ زیرا من به تو وابسته هستم و می خواهم دیگر وابسته نباشم و می خواهم این بار به این وابستگی پاسخ متقابل بدهی...

به این ترتیب من پانزده روز در جهنم حسادت غوطه ور شدم و در طول این پانزده روز، گرفتار گلایه های بیهوده ای شده بودم: حس می کردم که تو با تمام دنیا ازدواج می کنی، جز با من...

 کودک درون من پا به زمین می کوبید و دردش را پر اهمیت نشان می داد. سپس متوجه شدم که تو اصلا به این چیزها توجهی نشان ندادی و فهمیدم که حق داشتی، زیرا:

سخنرانی،گلایه، ناشنیدنی و توجه نکردنی است و در آن هیچ اثری از عشق نیست، تنها سر و صدایی تکراری است و آلوده به خشم.

بعد از پانزده روز،‌در یک لحظه پرده ای کنار رفت و می توانم بگویم حقیقتا یک شهود بود:

ناگهان دیگر برایم مهم نبود که تو با تمام دنیا ازدواج کنی...

آن روز در ازای از دست دادن چیزی،‌چیزی دیگر به دست آوردم. می دانم چی چیزی را از دست داده ام، اما نمی دانم آن چه را که به دست آورده ام چه بنامم؛ تنها می دانم چیزی است ابدی.

کودک خشمگین درون من بعد از پانزده روز مرد.

پانزده روز مدت کوتاهی نیست...

این را به خوبی می دانم که در مورد دیگر آدمها، حسادت در تمام طول زندگی شان به گونه ای پایان ناپذیر حکمرانی می کند؛ اما خنده ی تو در مقابل شکایت من ، در رفع حسادت وجود من، سرعتی وصف ناپذیر بخشید.

این نبوغ خنده تو بود که به طور مستقیم در قلب کودک فرمانروا فرو رفت...

و آزادی خالص تو بود که تمام راه ها را بر من گشود.

کودکی دیگر ، پس از مرگ کودک فرمانروا، زاده شد و تنها پس از مرگ کودک فرمانروا بود که می توانست متولد شود؛ کودکی مانند عشقی خانه به دوش، خندان، رها، و بی قید در برابر عنوان و تعلق ها.

اگر بنا باشد، خیلی خودمانی و در کمال صداقت،‌آن چه را در تو دوست دارم به توصیف بیاورم،‌باید بگویم آزادی است... یعنی آن بخش از قلبت که تو برای خودت هم غیر قابل پیش بینی می شدی؛ یا آن بخش از قلبت که تمام امیال موجود در تو را نقص می کرد و بالاخره یعنی عشق تو و ذکاوت تو ؛

چرا که عشق حقیقی،‌ذکاوت جسمانی و تجربه ی آزادی،

 جز قلبی تپنده و پرواز کنان ، چیزی در ما نمی سازد.

وای وقتم

از صبح نشستم پای اینترنت

دیگه یک کم از خودم بدم امد دارم وقت تلف می کنم. مامان دوست داشت برم کامپیوتر دوستش و بیبنم چشه. ولی من نرتم به بهانه اینکه کار داشتم ولی در واقع کاری نداشتم.

حالا دیگه بسه می رم بعد می ام.

فعلا

خوره اینترنت داشتن هم بد چیزیه.

فعلا بای